“ผมเป็นคริสเตียนมาตั้งแต่เกิด”“ดินฉันเป็นคริสเตียนตั้งแต่จำความได้”“ครอบครัวของเราเป็นคริสเตียนกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายาย” นี่เป็นคำตอบบางส่วนของผู้คนเวลาถูกถามว่า “คุณเป็นคริสเตียนมานานแค่ไหนแล้ว?” หรือ “คุณมาเป็นคริสเตียนได้อย่างไร?” แม้ว่าคำตอบของแต่ละคนนั้นจะไม่เหมือนกัน แต่ว่าหลักๆ แล้วจะมีคำตอบอยู่เพียงแค่ 2 แบบ  คำตอบแบบแรก กลุ่มแรกก็คือคนที่บอกว่าเป็นคริสเตียนตั้งแต่ปีไหน หรือช่วงใดของชีวิต คือการเริ่มนับตั้งแต่ตอนที่ตนกลับใจจากความบาป และเชื่อในพระเยซูคริสต์ ซึ่งนี่คือสิ่งที่ควรจะเป็นและวิธีการนับอายุของการเป็นคริสเตียนอย่างถูกต้อง คำตอบแบบที่สอง แต่ว่าอีกกลุ่มหนึ่งก็คือประเภทที่จะบอกว่า เป็นคริสเตียนตั้งแต่เกิด หรือ เป็นคริสเตียนกันมาตั้งแต่รุ่นบรรบุรุษ ซึ่งคำตอบในลักษณะนี้ไม่ได้มองถึงความเชื่อและการกลับใจของตัวบุคคล แต่ยึดประวัติของครอบครัวเป็นหลัก เป็นเรื่องที่น่าเศร้าที่ในครอบครัวคริสเตียนทั่วโลกนั้นมีผู้คนไม่น้อยที่มองว่าตนเป็นคริสเตียนในลักษณะนี้ ทำความเข้าใจใหม่ แต่ว่าเราต้องรู้และทำความเข้าใจตามหลักพระคัมภีร์ก่อนว่าการเป็นคริสเตียนนั้นไม่ได้สืบทอดมาทางพันธุกรรม หรือ ไม่ได้เกิดมาแล้วเป็นเลย บางคนมองการเป็นคริสเตียนเหมือนกับการได้สัญชาติ เพราะเวลาลูกเราเกิดมา ลูกก็จะได้สัญชาติตามพ่อและแม่ ผู้คนเลยคิดว่าการเป็นคริสเตียนก็เช่นเดียวกัน ด้วยเหตุที่พ่อแม่เราเป็นคริสเตียน เราจึงเป็นคริสเตียนด้วย แต่ว่าความรอดไม่ได้ทำงานในลักษณะนี้  สิ่งที่พระคัมภีร์สอน ยอห์น 1:12-13 เขียนไว้ว่า “แต่ทุกคนที่ยอมรับพระองค์ คือคนที่เชื่อในพระนามของพระองค์นั้น พระองค์ก็จะประทานสิทธิให้เป็นลูกของพระเจ้าซึ่งในฐานะนั้นพวกเขาไม่ได้เกิดจากเลือดเนื้อหรือกาม หรือความประสงค์ของมนุษย์ แต่เกิดจากพระเจ้า” จากพระคัมภีร์ข้อนี้และอีกมากมายในพระคัมภีร์ เราจะเห็นได้ว่า (1) การมาเป็นผู้เชื่อนั้นไม่ได้เกิดขี้นตามสายเลือดของครอบครัว (2) การมาเป็นผู้เชื่อไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความพยายามของมนุษย์ และ(3) การเป็นผู้เชื่อเกิดขึ้นเมื่อคนๆ นั้นกลับใจจากความบาป และเชื่อในพระเยซูคริสต์ ด้วยเหตุนี้ […]

ด้วยความที่คริสเตียนมากมายอยากได้รับการยอมรับจากเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ทำให้ยอมทิ้งการยอมรับจากพระเจ้า  ด้วยความที่อยากให้สิ่งที่ตนเชื่อหรือสอนนั้นเป็นที่ยอมรับของผู้คนในวงกว้างขึ้น ทำให้คริสเตียนไม่น้อยยอมดัดแปลง เพิ่มเติม และบิดเบือนหลักคำสอนของพระวจนะ ความเชื่อที่สุดโต่ง แต่ว่าหลักความเชื่อและคำสอนตามหลักพระคัมภีร์ของคริสเตียนเรานั้นไม่ใช่ “ทางสายกลาง”  ในทางตรงกันข้าม สิ่งที่พระคัมภีร์สอนนั้นสุดโต่งด้วยซ้ำไป เป็นคำสอนที่สุดขั้ว ไม่ขาวก็ดำ ไม่ซ้ายก็ขวา ไม่มีอะไรที่เป็นตรงกลางเลย และผู้เชื่อในพระคริสต์จึงต้องยืนหยัดในสิ่งที่พระคัมภีร์สอน ไม่ใช่แต่งเติมขึ้นมาใหม่ เพื่อให้เข้ากับสังคมให้มากขึ้น พระคำที่สุดโต่ง มีข้อพระคัมภีร์มากมายที่ยืนยันว่าหลักคำสอนของคริสเตียนเรานั้นไม่ใช่ทางสายกลาง? เช่น พระเจ้าตรัสไว้ว่าพระองค์ทรงเป็นพระเจ้าแต่เพียงผู้เดียว และห้ามไม่ให้มีการสร้างหรือเคารพรูปบูชา (อพยพ 20:1-3) โมเสสย้ำเตือนต่อชนชาติอิสราเอลว่าเนื่องจากมีพระเจ้าที่แท้จริงแต่เพียงผู้เดียว (ฉธบ 6:5) ท่านโยชูวากล่าวต่อประชาชนว่าต้องเลือกว่าจะรับใช้พระเจ้าหรือผู้อื่น (โยชูวา 15)  พระเยซูสอนว่าพระองค์ทรงเป็นหนทางเดียวสู่พระเจ้า(ยอห์น 14:6) ในการเป็นสาวก พระเยซูกำชับไว้ว่าความรักที่เรามีต่อพระเจ้านั้นต้องอยู่เหนือทุกคนและทุกสิ่ง( ลูกา 14:26,33) ยอห์นบอกว่าคนที่เชื่อก็มีชีวิตนิรันดร์ แต่คนไม่เชื่อก็จะต้องพินาศ(ยอห์น 3:16, 36) เปโตรประกาศว่าพระเยซูคริสต์ทรงเป็นามเดียวที่นำมาสู่ความรอด(กิจการ 4:12) เปาโลบอกว่าใครที่ประกาศข่าวประเสริฐแย้งกับความจริง คนนั้นต้องถูกสาปแช่ง (กาลาเทีย 1:8-9) นั่นคือสิ่งที่พระบิดาเจ้า พระเยซูคริสต์ และผู้รับใช้ของพระเจ้าในพระคัมภีร์นั้นได้สอนและประกาศกัน เราจะเห็นได้ว่าทุกคำสอนนั้นประกาศความจริงอย่างกล้าหาญ สอนความจริงโดยไม่เห็นแก่หน้าใครเลย เพราะความจริงของพระเจ้ากับทางสายกลางนั้นไม่สามารถไปด้วยกันได้ ทุกคนที่จะติดตามพระเจ้านั้นต้องเลือกว่าจะเดินทางสายใด แล้วทำไมคนชอบเดิน […]